Alpay Ne İstiyor?

Bu fotoğrafa dikkatlice bakmanızı istirham ediyorum. 7 yaşında bir çocuğun fotoğrafı o. Yüz ifadesine, çizgilere nazar edin sessizce. Arka fona bakın, nerede ve hangi şartlarda yaşıyor.
            Benim gördüğüm, yürek sızlatıcı bir ifadenin varlığıdır. Çocukluk ruhunun da ötesinde masum bir bakış. Eksik kalan şeylerin hasreti, masumiyetine vurmuş sanki.

            Bir gazeteci ağabeyi gelmiş bu topraklara. Belki ilk defa bir insan, onun derdiyle ilgilenecek. Gözlerinde kaygıyla sevincin harmanlaması süzülüyor.
            İsterseniz bu hikâyeyi, daha doğrusu bu ülkenin çarpık bir gerçeğini size anlatayım.
            Geçen hafta sonu bir duyum, bir ‘ne olur' ile gittim oralara. Neresi orası diyeceksiniz. Boyalı istikametine devamla, çay boyundan sapıyorsunuz. Şahinkaya köyüne yol alıyorsunuz. Sonra daha devam ediyorsunuz.
            Karşınızda müthiş heybetiyle Şahinkaya yani diğer adıyla Çatalkaya duruyor. İşte tam karşısında, 7 hanenin yıllardır sürekli ikamet ettiği bir semt burası. Adı Eşti semti. Boyalı köyüne bağlı ama Şahinkaya köyünün neredeyse dibinde.
            Eşti semtinde, hayatlarında hiç elektrik yüzü görmemiş insanlarla sohbet ediyorum. Hakkı Aslan ve eşi, çocukları ve torunları burada yaşıyor. Diğerleri de var. Hakkı Aslan'ın eşi Azize Aslan, 14 yaşında gelin gelmiş bu yerlere.
            50 yıldır burada yaşıyor ve elektrik nedir bilmiyor. Ölürsem gözlerim açık gidecek diyebiliyor sadece. Hayvancılıkla yaşayan insanların, yaşam şartları çileyle dolu. Aydınlanma yok, buzdolabı yok, televizyon yok.
            7 yaşındaki Alpay, Aslan ailesinin en küçük ferdi. Astım hastası ve her gün buhar almak zorunda. Minik elleriyle yazdığı pankartla karşıladı beni. Yazdıkları her şeyin özetiydi.
            'Ben Alpay, Astım hastasıyım. Her gün buhar alıyorum. Elektrik istiyorum.'
            Oyuncak istemiyor. Bisiklet istemiyor, çikolata istemiyor, top istemiyor. Karanlık bir diyarda doğmuş o. Akşamları şavkın ışıl ışıl olduğu bir ev istiyor. Kitaplara bakacağı, resimleri süzeceği bir ışıklı gece hasreti çekiyor.
            21.yy Türkiye'sinde 7 yaşında bir çocuk ve üstelik astım hastası; tek isteği var elektrik.
            Şunu çok konuşuruz bu ülkede. 'İnsanı yaşat ki devlet yaşasın.' Yaşatıyoruz insanı, 7 yaşındaki bir çocuğu, elektrik hasretiyle yaşatıyoruz.
             Alpay için ne isterse verirdim. Arzu ettiklerini alabilirdim ona. Ama elektrik istiyor. Ne yazık ki elektrik alamıyorum, elektrik veremiyorum.
            Sevgili Alpay, ben ancak yazabiliyorum. Bu yazı birilerini harekete geçirir mi bilmiyorum. Ama bunu ümit ederek yazıyorum.