O, Benim Dayımdı!

O, benim dayımdı. İnsanın bir dayısı olması ne demektir, onunla bir ömür boyu yaşayarak öğrendim.
            Geniş omuzları, dimdik vücudu ve yağız çehresiyle bana tebessüm ederdi. Bu vücut endamı; mertliğin, harbiliğin, dürüstlüğün göstergesinden başka bir şey olamazdı.
            Hayatını kara toprağın, kara işçiliği ile kazanmıştı. Alın teri, bilek gücü ile kazandığından, namerde muhtaç olmamıştı. Şüphesiz bu yüzden mertti, inadına doğruydu ve açık sözlüydü.
            Çocukluğu, gençliği eski Gördes’in namlı Uzunçam mahallesinde geçmişti. Bir tarih yaşamış, yaşayanlarla beraber olmuştu.
            İnsanı çarpan, hayrete düşüren bir hafızası vardı. Üzerinden 60 yıl geçmiş olayları, hatıraları sanki bugünmüş gibi anlatırdı. Bu özelliği fıtrattandı. Okuyarak, diploma sahibi olarak, kazanılacak bir meziyet değildi.
            Eski Gördes’te Uzunçam Mahallesi namlıydı. Hele delikanlıları daha bir namlıydı. Kahvehanelerde büyüklerin sohbetine katılırlar, anlatılanları hıfzederlerdi. Ama dayım onların içinde ayrıcalıklıydı.
            Gördes’in Milli Mücadeledeki kahramanlarıyla beraber olmuş, nice olayı beynine nakşetmişti.
            Recep Tuncay bu şehrin, son bir asırlık tarihinin canlı şahidi idi.
            Müthiş okur, analiz yapardı. Memleket meselelerine aşırı duyarlıydı.
            Dayım, benim için bir okuldu. Hiç bitmeyecek ders saati gibiydi.
            Haftada birkaç kez yanıma uğrar, kahvesini içerdi. Sonra başlardı anlatmaya. Can kulağı ile dinler, beynime not alırdım. Gördes’in geçmişiyle ilgili yazdığım, pek çok yazının kaynağıydı dayım.
            92 yaşında onu toprağa verirken, hüzünlü duygular içindeyim. Anlattıklarını iyi ki yazıya geçirmişim. İyi ki hiç ihmal etmemişim.
            Onunla bir ömür geçirdim. Ders zili çaldı, okul kapandı artık. Çünkü Gördes bir ulu çınarını kaybetti.
            Kaç devirin canlı şahidi Recep Tuncay yok artık.
            Ona Allah’tan rahmet diliyorum, mekanı cennet olsun..