Ekmeğini Bölüşebilmek

Eski yıllardaki yaşam... Paylaşarak, birlikte, kucaklayarak, birbirine destek olarak yaşayanların hikayesi...
Herkesin işi var. Geçimi kendi halinde, karınca kararınca... Ama o yürek zenginliği var ya, işte o... Koca yürekli o güzel insanlar...Paylaşmayı bilen, komşusu açken tok yatamayan büyüklerimiz...
“Fakirlik, zenginlik” kelimeleri öyle çok kullanılmazdı eskiden. Zengin olanlar da fakir ile bölüşür, azla yetinir, tevazu gösterirdi. Övünme hoş karşılanmaz, hemen uyarılırdı. Durumu iyi olanlar, olmayanları tıpkı açıkta kalan bir yarayı sarar gibi, acıtmadan incitmeden sarar sarmalardı. O gönlü güzel insanlar...
Sizlere, yaşanmışlıklarını öğrendiğim büyüğüm, dedem Halil Zeybek ve çocuklarıyla bir başına yaşam mücadelesi veren yan komşusundan söz edeceğim.
Gördes'imde akşam olduğu zaman evin hanımı yere sofrayı serer, üzerine o günkü yemekleri sıralar, yemek için babanın gelmesi beklenirdi. “Hoş geldin baba!” "Hoş geldin bey!" sözlerinden sonra sofraya oturulur, besmeleyle aynı tabaktan kaşıklanarak yemekler yenilirdi. Dedemin ilk sözü, babaanneme “Hanım yan komşuya yemeklerden götürdün mü?” olurmuş. Babaannem bazen “Götürdüm.” bazen ise “Henüz götüremedim bey.” deyince dedem, “Haydi bir götür de öyle başlayalım yemeğe.” dermiş. O güzel yürekli dedem...
Dedemlerin yan komşusu, çocuklarıyla yaşayan bir hanımmış. Yaşı küçük, yaşam mücadelesi büyük olan kadın tek başına tarlada çalışır, halı dokurmuş. Ama arkalarında konu komşu var. Dostluklar, akrabalıklar var. “Arkandayız” sözleri var. Sözde değil davranışlarla, hissettirmeden onlara kol kanat geren yüce gönüllü insanlar var. Koskocaman bir dağ gibi... Babaannem komşuya yemeği verince kendi yemeklerini de huzurla yerlermiş.
Yıllar sonra 2016 yılında, kardeşim eşiyle beraber İzmir'in kıyı kasabalarından birine gezmeye gitmiş. Deniz kenarında dolaşırken üzerinde “Gördes'li” yazan bir tekne görmüş. İçi bir anda kaynamış, burada memleket kokusu var diye. Teknenin sahibini araştırdığında sarışın, yaşlı birinin çıkıp “Tekne benim. Hayrola niye sordunuz?”  sorusuna, kardeşim “Ben de Gördesliyim de.” cevabını verince o koskocaman adam adeta koşarak sevinçle gelip, elleriyle sarmaladığı kardeşimin elini hiç bırakmadan konuşmayı sürdürmüş. “Siz kimlerdensiniz acaba?”. Kardeşim “Mustafa Zeybek'in kızıyım.” deyince gözünde yaşlarla hemşerim “Gelin sohbet edelim. Ben sizi bırakmam evime gidelim.” demiş. “Yıllar önceydi…” diye başlayan Gördeslimin, dedemin yan komşusu olan ailenin çocuğu olduğunu öğrenmiş. 
Yaşam mücadelesindeki zorlukları ağlayarak anlatmış adam. Zor günlerde onların hayatına bir nebze dokunabilmiş olan dedeme ait öğrendiklerimiz, dedemin onların adeta babaları gibi olduğu, yardımseverliği bizleri de duygulandırdı. Kendini babasız hissetmediğini anlatan Gördes'lim bayramlarda babamla aynı kıyafetleri, aynı ayakkabıları giydiğini, tıpkı onun gibi dönme dolaba bindiğini anlatırken o kadar minnet duygusuyla yüklüymüş ki. Duyduklarımız, büyüklerimiz ne kadar değerli konularda başarılı olmuşlar diye bizi sevindirdi. Komşu çocukların sünnet düğününde, babama neler yapıldıysa aynı şekilde yemeğiyle, kıyafetiyle onlara da yapılmış. “Ben böyle güzel insanlar tanımadım. Sizin sofranız bizim soframız, akşam gelen sizin dedeniz bizim babamızdı.” derken hıçkırıkları boğazında düğümlenmiş.
İşte böyle... Ne güzel yaşanmışlıklar...
Şimdi onlardan daha fazla para ve olanaklarımızın olmasına rağmen harcamalarımız sadece ailemiz içinde. Kapı komşunun kim olduğunu bile bilmiyoruz bazen. Mutlaka atmamız gereken önemli adımlar olmalı. Bizlerin böyle güzel Ataları varken, bu güzel değerleri elimizden geldiğince paylaşmalı...
Çocukluğunu adeta yaşayarak minnet duygularıyla anlatan bu güzel insana şimdi veda zamanı...
Tüm bu değerleri taşıyan dedem, babaannem ve güzel yürekli insanlara Allah’tan rahmet diliyorum. Etrafımızda bizi bekleyen, ihtiyacı olan birçok insan var. Atalarımızın yolundan giderek hayatına dokunabileceğimiz insanlarla, paylaşacağımız anılarımızda buluşmak dileğimle... Tüm Sevdiklerim...